1 | قرامحمد ترمش | 780 تا 791 قمری |
2 | قرایوسف | 791 تا 802 قمری |
یورش امیر تیمور 802 قمری
قرا یوسف مجددا 809 تا 823 قمری
3 | اسکندر | 823 تا 841 قمری |
4 | جهانشاه | 841 تا 872 قمری |
5 | حسنعلی | 872 تا 873 قمری |
ترکمانان قراقویونلو اتحادیه ای از ترکمانان بودند که در مقابل حمله مغول بسوی مشرق رانده شدند.گمان میرود که خاندان فرمانروای آنها از طایفه “ایوا” از طوایف ترکمانان غز بود و مقر قدرتشان شمال دریاچه وان و ارومیه بود (دیگران جنوب وان را مقر حکومت آنها نوشته اند) و از آنجا به تدریج بر آذربایجان و دامنه های شرقی آناتولی استیلا یافتند.قرا محمد،بزرگ این خاندان در خدمت شیخ اویس جلایر بود…
(بوسورث کلیفورد-ادموند.سلسله های اسلامی.ترجمه بدره ای،فریدون.250 و … طهران 1349)
بدنبال مرگ تیمور و ضعیف شدن سلطه جانشینان بلافصل او در ایالات غربی،برای قبایل ترکمان بسیار طبیعی بود که خود را در مقابل همسایگانشان نگهدارند. در غرب دیار آنها،امپراطوری عثمانی به سرعت سلطه اش را ،با نوعی نظام متمرکز رو به رشد تحکیم می کرد،در حالی که در مشرق،در سمرقند و هرات تیموریان به سختی می توانستند قدرت خود را بر این قبایل اعمال یا تحمیل کنند.
بین تیموریان در شرق و عثمانیان در غرب،دو اتحادیه از قبایل ترکمانان به تدریج در سرزمینهای بدون رهبر غرب ایران، شمال عراق و غرب و شرق آناتولی سردرآورد.یکی از این اتحادیه ها،یعنی قزاقویونلوها رهبری خود را در ناحیه مشخص شمال دریاچه “وان” مسجل گردانیدند؛ در حالیکه اتحادیه دیگر، یعنی آق قویونلو،از مرکز خود – دیار بکر- شروع به اعمال نفوذ کرد.در ناحیه جنوب غربی مرزهای دولت ممالیک سوری قرار داشت که شاید یکی دیگر از عوامل ایجاد این دو اتحادیه ترکمانان باشد.
(صص 45-46/41 تا 144 پیدایش دولت صفوی.مزاوی.میشل.ترجمه یعقوب آژند طهران 1363 شمسی)
در نیمه دوم قرن هشتم هجری قمری طایفه ای از ترکمانان که به علت علامت و رنگ علمهای خود خویشان را قراقویونلو (صاحبان گوسفندان سیاه) نامیده بودند، بر نواحی جنوبی “وان” مسلط شده و پس از اتحاد با سلطان حسین جلایر سلسله ای تشکیل داده کمی بعد بر ارمینیه و آذربایجان استیلا یافتند… سلسله امرای قراقویونلو در سال 874 قمری بدست اوزون حسن (رئیس طایفه آق قویونلو) منقرض گردید.
(ص 226 طبقات سلاطین اسلام.لین پولی،استانلی.ترجمه عباس اقبال آشتیانی طهران 1312)
منبع:تاریخ تبریز به روایت سکه و ضمایم (سید جمال ترابی طباطبایی)